മാറുന്ന കാഴ്ചകൾ: ചാപ്റ്റർ രണ്ട്- ഒരു പഴയ കഥ

  ആദ്യ ഭാഗം വായിക്കാൻ : ചാപ്റ്റർ ഒന്ന്

  

  അന്ന് ഞാൻ മീശയും താടിയും മുളയ്ക്കാത്ത ചെറിയ ചെക്കനായിരുന്നു. അധികം നീളമോ ഒത്ത തടിയോ എനിക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല.  അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഞാനൊരിക്കലും പെണ്കുട്ടികളുടെ ആകർഷണത്തിന് പാത്രമായിരുന്നില്ല. അങ്ങനെയുള്ള എന്നിൽ ആദ്യമായി ഒരുവൾ ചില പ്രത്യേകതകൾ കണ്ടെത്തി. അവളുടെ ആദ്യ വാക്കും അതായിരുന്നു." നി മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തനാണെന്നു തോന്നുന്നു, നീയൊരു നിഷ്കളങ്കനാണ്. എനിക്കിവിടെ വേറെ സുഹൃത്തുക്കളൊന്നുമില്ല, നിനക്ക് എന്റെ കൂടെ കൂടാൻ പറ്റുമോ?". ഞാൻ ആശ്ചര്യപ്പെട്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. പെട്ടന്നൊരു മറുപടി എനിക്ക് പറയാൻ സാധിച്ചിരുന്നില്ല. അവൾ എന്റെ സീനിയർ ആയിരുന്നത് കൊണ്ട് ആദ്യമൊരു പേടിയായിരുന്നു. റാഗിംഗ് ചെയ്യാൻ എന്തു വഴിയും അവർ തിരഞ്ഞെടുക്കുമെന്ന് എന്റെ റൂംമേറ്റ്  ഓർമിപ്പിച്ചിരുന്നു. കോളേജിൽ ചേർന്നതിന്റെ ആദ്യ മൂന്നാല് മാസം ക്യാമ്പസിലൂടെ നടക്കുമ്പോൾ ആ ഭയം ഞങ്ങളെ പിന്തുടരുമായിരുന്നു. ഒന്നാമത് ഭാഷ അറിയില്ല, അധികം പരിചയമില്ലാത്ത ഒരു നാടും. മലയാളികൾ വളരെ കുറവുമാണ്. അതുപോലൊരു മലയാളി  കൂടിയാണവൾ. പക്ഷെ ഇത്തരം കോളേജുകളിൽ ഗുരുതര പ്രശ്നങ്ങൾ മലയാളികൾക്ക് സമ്മാനിച്ചത് മലയാളികളായവർ തന്നെയാന്നെന്നുള്ള ചില റിപ്പോർട്ടുകളും ഉണ്ടായിരുന്നു. അത് എന്നെ കൂടുതൽ ഭയപ്പെടുത്തി.

ആ കാലത്ത് അധികമാരോടും സംസാരിക്കാതെ എപ്പോഴും ക്രിക്കറ്റ് ഗ്രൗണ്ടിന്റെ ഗാലറിയിൽ പോയിരിക്കുന്ന ശീലമുണ്ടായിരുന്നു എനിക്ക്. ഇടക്ക് തമിഴനായ റൂംമേറ്റും കൂടെയുണ്ടാവും.  ഒരുദിവസം ഗാലറിയിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ അവൾ എന്റെ മേലേക്ക് ചാടി ചുമലിൽ കൈയിട്ടിരുന്നു. എന്റെ കൈകൾ മരവിച്ച പോലെയായിരുന്നു. അവൾ എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുമുണ്ട്. എനിക്ക് ഒന്നും മിണ്ടാൻ സാധിച്ചില്ല. അന്ന് തുടങ്ങി എന്നും അവൾ എന്നെ തേടിയെത്തും. പിന്നീട് എനിക്കും അതൊരു ശീലമായി മാറി. ഞാനും ഒരുപാട് സംസാരിച്ചു, അവളോട് ചേർന്നിരിക്കാനും തുടങ്ങി. മീശ മുളയ്ക്കാനും താടി വരാനുമുള്ള വിദ്യകൾ അവൾ പലതും കണ്ടുപിടിച്ചു തരുമായിരുന്നു. അവളുടെ നിർബന്ധത്തിന് വഴങ്ങി ആദ്യമായി ഞാൻ മുഖം ഷേവ് ചെയ്തു. പക്ഷെ ആ മുഖം വെച്ച് അവളുടെ മുന്നിൽ പോകാൻ എനിക്ക് ചമ്മൽ ആയിരുന്നു. അത് മനസിലാക്കിയ അവൾ അന്നെന്നെ കണക്കിന് കളിയാക്കുകയും ചെയ്തു. ഇടക്കിടക്ക് ചെയ്താൽ നല്ലപോലെ വളരും എന്നും പറഞ്ഞു തന്നു. വീണ്ടും ഇത്തരത്തിൽ ഓരോന്നും കൊണ്ട് അവൾ പതിവായി എത്തി. ഞങ്ങളുടെ ഇടയിൽ സംസാരിക്കാനും ഇടപെടാനും വിരസതയ്ക്ക് ഇടം നൽകാതെ വ്യത്യസ്ത വിഷയങ്ങൾ വന്നു.

പക്ഷെ കഥ തീരുന്നത് ഇവിടെയല്ല, ബന്ധം നല്ലത് പോലെ വളർന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. സുഹൃത്തുക്കൾ എന്ന നിലയിൽ നിന്നും അവളെന്നെ മറ്റൊരു തലത്തിലേക്ക് എത്തിച്ചു. ഒരുദിവസം കോളേജ് സമയം കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചു പോകുവായിരുന്നു ഞങ്ങൾ.  ആരുമില്ലാത്തൊരു ഭാഗത്തെത്തിയപ്പോൾ അവളെന്റെ കൈയിലേക്ക് അവളുടെ കൈ കോർത്തുപിടിച്ചു. ഞാൻ ശരിക്കും പതറിപ്പോയി. കൈയാകെ തണുത്തു, കൈവിടാൻ എന്റെ കൈവിരലുകൾ വിറച്ചു.

"ഇങ്ങനെ ആയാൽ പറ്റില്ല ട്ടോ, എത്ര കാലമായി നീ എന്നെ തൊട്ടു ചേർന്ന് നടക്കുന്നു. ഇപ്പോഴും നിനക്ക് ആ പേടി മാറിയില്ലേ". അവളുടെ വാക്കുകളിൽ ഒരിത്തിരി തമാശയും നിഷ്കളങ്കമായ എന്റെ പ്രതികരണത്തോടുള്ള സ്നേഹവുമുണ്ടായിരുന്നു.

"അത്.. അതിന് നമ്മളൊരിക്കലും മനപൂർവ്വം ഒന്നും ചെയ്തില്ലല്ലോ? ഇത് പക്ഷെ…"

"ആഹ്...എന്നാൽ അത് കൂടെ മാറ്റണം. അതിന് ഞാൻ ഇന്ന് നിന്റെ ഹോസ്റ്റലിലേക്ക് വരാം. ഇന്ന് നമുക്ക് എല്ലാം ശരിയാക്കാം എന്താ?"

"എഹ്.. ഇന്നോ.. അത് … ബോയ്സ് ഹോസ്റ്റലിൽ നീ എങ്ങനെ കയാറാനാണ്. ശരിയാവൂല".

"മോനെ.. കുട്ടാ.. ഇന്ന് എല്ലാവരും നാട്ടിൽ പോകുന്ന ദിവസമാണ്, ആളുകൾ കുറവായിരിക്കും. എന്റെ ഹോസ്റ്റലിൽ നിന്നു ഞാൻ എളുപ്പത്തിൽ ചാടും. നീ എന്നെ നിന്റെ ഹോസ്റ്റലിൽ കയറ്റണം. കയറ്റും."

ഞാൻ ആദ്യമൊന്ന് സംശയിച്ചെങ്കിലും അവളുടെ ആത്മവിശ്വാസം എന്നിലേക്കും പടർന്നു കയറി. എന്നാൽ എന്റെ ഹോസ്റ്റലിലെ അവസ്ഥ എന്തെന്ന് കണ്ടറിയണം. അതിനു ശേഷമേ ഇന്നത്തെ കാര്യം ഉറപ്പിക്കാൻ കഴിയൂ. പക്ഷെ ഞങ്ങളുടെ ഹോസ്റ്റലുകൾ തമ്മിൽ ഏകദേശം ഒരു കിലോമീറ്റർ ദൂരമുണ്ട്. ആ ദൂരം എങ്ങനെ സമയത്തിന് മറികടക്കുമെന്നതൊരു ആശങ്കയാണ്. പോംവഴി ആലോചിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. സാഹചര്യങ്ങൾ വിലയിരുത്താൻ ഞങ്ങൾ ഹോസ്റ്റലുകളിലേക്ക് പിരിഞ്ഞു.

രാത്രി 11.45ഓടെ ഞാൻ അവളെയും പുറകിലിരുത്തി സൈക്കിൾ ആഞ്ഞു ചവിട്ടി. ഞങ്ങളുടെ ഹോസ്റ്റലിലെ സെക്യൂരിറ്റി മിക്കവാറും ദിവസങ്ങളിൽ ഏതെങ്കിലും ഒരു റൂമിൽ പിള്ളേരുടെ കൂടെ മധുപാനത്തിൽ മുഴുകിയിരിക്കാറുള്ളതാണ്.  മാത്രമല്ല അടുത്തതൊരു അവധി ദിവസമായതിനാൽ ഇന്ന് ആളുകൾ കുറവുമായിരിക്കും. എന്നാൽ അവിടെ ഉള്ളവർക്കൊക്കെ ഇതുപോലെ മറച്ചുവെക്കേണ്ട ചില കച്ചവടങ്ങൾ കൂടെയുണ്ടാവും. ഈ സാഹചര്യമാണ് ഇവിടെ മുതലക്കേണ്ടത്. 

ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന വൈദ്യുതി വിളക്കുകളെ ഉണർത്താതെ നേരെ ഗേറ്റ് വഴി ഉള്ളിലേക്ക് കടന്നു. ഇതൊരു മൃഗശാലയാണോ എന്നു തോന്നും വിധം കാട് പിടിച്ച ചുറ്റുപാടാണ്. അതുകൊണ്ട് നല്ല ഇരുട്ട്. ആരെയും പുറത്ത് കാണുന്നില്ല. ഓവർ കോട്ട് ധരിച്ചു തൊപ്പിയൊക്കെ വെച്ച ഒരാൾ, അതായിരുന്നു അന്നവൾ, ആ രാത്രിയിൽ അവളെ കണ്ടാൽ ഒരു പെണ്ണാണെന്നു പലർക്കും മനസിലാവില്ല. മാത്രവുമല്ല  അവിടത്തെ രാത്രി സഞ്ചാരികൾ പലരും മൂടിക്കെട്ടിയ ചുറ്റുപാടിൽ ഉന്മാദ സഞ്ചാരത്തിലാണ്. സ്വർഗസ്ഥരായി അവർ പറന്നു നടക്കുകയായിരുന്നു.

കോണിപ്പടികൾക്കരികിൽ നിന്നും മൂന്നാമത്തെ റൂമാണ് എന്റേത്. അതിനടുത്തൊന്നും ആരുമില്ല. വള്ളി ചെരുപ്പുകൾ കുറെ എണ്ണം ജോഡി പിരിഞ്ഞു  അനാഥമായി കിടക്കുന്നു. എല്ലാവരും മുകളിലത്തെ നിലയിലെ ശംഭുവിന്റെ മുറിയിലായിരിക്കും. അവിടെയാണ് എല്ലാവരുടെയും സ്വർഗം. ഞങ്ങൾ സമയം കളയാതെ മുറിയിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. 

"ഹോ… എന്റെ പകുതി ജീവൻ രക്ഷപ്പെട്ടു". എന്റെ നെടുവീർപ്പിന് കൊടുങ്കാറ്റിന്റെ ശക്തിയുണ്ടായിരുന്നെന്നു അവൾ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. ഒരൽപ്പ നേരം വിയർപ്പ് ആറ്റാനായി വിശ്രമിച്ചു. ചൂട് സഹിക്കാൻ ആവാതെ ഞാൻ എന്റെ ഷർട്ട് ഊരി.

"ഏയ്.. ആര്യൻ.. ആദ്യം തന്നെ നേക്കഡ് പറ്റൂല, നീയെന്താ ഇങ്ങനെ?". അവൾ ആർത്തു ചിരിച്ചു.

"ഏ… പതുക്കെ...പതുക്കെ… പക്ഷെ.... ഞാൻ.. അതല്ല.. ചൂട്…". ഞാൻ  വാക്കുകളിൽ ഇടറി വീണു.

" ഞാൻ തമാശ പറഞ്ഞതല്ലേ.. നീ  ടെൻഷൻ ആകേണ്ട".

അവൾ ഓവർ കോട്ട് മാറ്റി വെച്ച് എന്നെ അടുത്തേക്ക് വിളിച്ചു. എന്റെ കൺ പീലികൾ പോലും വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞങ്ങൾ അടുത്തിരുന്നു. പിന്നെ നീണ്ട നേരത്തെ കനത്ത നിശ്ശബ്ദതയായിരുന്നു. അംഗങ്ങൾ പോലും ശിഥിലമായി നിന്നു. അവൾ മുരടനക്കി, കൈകൾ കോർത്തിണക്കി എന്നെ അവളുടെ നേർക്ക് നീക്കി. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു," എനക്ക് എങ്ങനെ തുടങ്ങണമെന്നറിയില്ല".

"അത് ശരി, പിന്നെ എന്ത് ആവേശത്തിലാണ് ഈ സിനിമ സ്റ്റൈൽ രംഗങ്ങളൊക്കെ നടത്തിയത്. വൈകുന്നേരത്തെ പഞ്ച് ഡയലോഗ് എന്തായിരുന്നു".

"എടാ.. അതൊക്കെ ശരിയാണ് പക്ഷെ നിനക്ക് ഇതൊക്കെ അറിയമായിരിക്കുമെന്നു കരുതി. ഇവിടെ എത്തിപ്പെടാൻ മാത്രമേ ബുദ്ധിമുട്ട് ഉള്ളൂ എന്നു വിചാരിച്ചു. നിനക്കറിയില്ലേ ഒന്നും?".

"അറിയാം.. പക്ഷെ… ഞാൻ മറ്റേ വീഡിയോ ഒന്നും കാണാറില്ല...സത്യമായിട്ടും.. അതോണ്ട്.. ഇതിപ്പോ പെട്ടന്ന് പറഞ്ഞാൽ...കുഴപ്പാകും..". ഞാൻ കൂടുതൽ വിയർക്കാൻ തുടങ്ങി. ശബ്ദം മുറിഞ്ഞു വീണു.

"There is always a perfect moment to start everything!! ആരോ പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ ആണ്. പക്ഷെ എവിടെയാണ് ആ നിമിഷം? എങ്ങനെ അതിലേക്ക് എത്തും?" ഞാൻ ചിന്തിക്കാൻ തുടങ്ങി.

ഇങ്ങനൊരു സാഹചര്യത്തെ പറ്റി നേരത്തെ അറിയാതെ ഇപ്പൊ എങ്ങനെ ഇതിനൊരു ഫലമുണ്ടാകും.  അവളുടെ മനസും ശൂന്യമായി കിടന്നു.

"Be silent and keep looking into the eyes. അതേ നമുക്ക് പരസ്പരം കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കിയിരിക്കാം". അവൾ പ്രതീക്ഷ പ്രകടിപ്പിച്ചു. ഞങ്ങൾ അനുരാഗത്തിന്റെ കണ്ണുകളിലൂടെ ലാസ്യമായി നോക്കിയിരുന്നു. ഏറെ നേരം താണ്ടാതെ തന്നെ ഞങ്ങളുടെ അംഗങ്ങളോരോന്നും പരസ്പരം ലയനത്തിലേക്ക് അടുക്കുകയായിരുന്നു. ആഘോഷത്തിലേക്ക് എത്തും മുന്നേയുള്ള ചടങ്ങുകൾ എല്ലാം നടന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. പക്ഷെ….  സമാധാനത്തിന്റെ അന്തരീക്ഷമില്ലാതെ ഒന്നും സാധ്യമാവുകയില്ലെന്നു ഞങ്ങൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അതെങ്ങനെ നിർത്താൻ പറയണമെന്ന് അറിയാതെ വിഷമിക്കുമ്പോൾ അവൾ തന്നെ നിർത്താൻ നിർദേശിക്കുകയായിരുന്നു. ഞാൻ പറഞ്ഞാൽ അതെന്റെ കഴിവുകേടായിട്ടു കണ്ടേക്കാമെന്നു ഞാൻ ഭയന്നു. ഇതിനു കുറച്ചു സമാധാനം വേണ്ടതുണ്ട്, കൂടാതെ ആവശ്യം പോലെ ചില പഠനങ്ങളും. അന്നതവിടെ തീർന്നു. അവളെ തിരിച്ചു കൊണ്ടാക്കിയപ്പോഴേക്കും നേരം ഒരുപാട് പോയിരുന്നു. ഹോസ്റ്റൽ നിശബ്ദമായി ഹോമാകുണ്ഡത്തിലേത് പോലെ ആകാശത്തിലേക്ക് പുക തുപ്പുകയായിരുന്നു.

എന്തായാലും ആ നിമിഷങ്ങൾ എന്നെ ഒരുപാട് പാഠങ്ങൾ പഠിപ്പിച്ചു. എന്നാൽ അതിനു ശേഷം അങ്ങനെയൊരു അവസരം ഞങ്ങൾക്ക് വന്നു ചേർന്നില്ല. അവളായിട്ട് അതിന് മുതിർന്നതുമില്ല. എനിക്ക് വീണ്ടും ചോദിക്കാനും പറ്റിയില്ല. വ്യത്യസ്ത ഇയർ ആയതിനാൽ ടൂറിന്റെ സാധ്യതയും അടഞ്ഞു പോയി. കൂടാതെ ആ സംഭവത്തെക്കുറിച്ചു പറയാൻ ഞങ്ങൾക്ക് രണ്ടുപേർക്കും ഇടയിൽ എന്തോ ഒരു തടസം അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നു. അത് പറയാൻ കോളേജിലെ അവളുടെ അവസാന നാളുകൾ വേണ്ടി വന്നു. അവൾ കോളേജ് വിട്ട് പോകുന്ന ദിവസം ഞാനവളോട് സംസാരിച്ചു. 

"എനിക്ക് ഒരുപാട് നഷ്ടം അനുഭവപ്പെടുന്നു. നിന്റെ സൗഹൃദം, സംസാരം ഒന്നിച്ചുള്ള നിമിഷങ്ങൾ എല്ലാം എനിക്ക് നഷ്ടമാകും. പക്ഷെ അന്നത്തെ ആ രാത്രിക്ക് ശേഷം നമ്മൾ സംസാരിക്കാതിരുന്ന ആ വിഷയം എനിക്കിന്ന് പ്രശ്നമേയല്ല. പക്ഷെ ഒരു കാര്യം പറയട്ടെ. On that day, i really had  'mental sex' with you. പിന്നീട് എപ്പോഴും നിന്നെ കാണുമ്പോൾ അതേ അനുഭൂതി വീണ്ടും വീണ്ടും എന്നിലേക്ക് എത്തിയിരുന്നു. അതിനാലാവും ഞാൻ പിന്നീട് അതേക്കുറിച്ചു സംസാരിക്കാതിരുന്നത്. എന്നാൽ നിയെന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി, നി പിന്നീട് ഒരിക്കൽ പോലും ആ വിഷയം എടുത്തിട്ടില്ല. കൂടാതെ ഈ കാലയളവിൽ നീ ഒരുപാട് മാറിയിരിക്കുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചു അവസാന മൂന്നാല് മാസം കൊണ്ട്. എന്തുകൊണ്ടോ എനിക്കറിയില്ല. അതൊക്കെ പോട്ടെ, നമ്മൾ ഇനി എന്നു കാണും?".

"ആര്യൻ… അത്… ഞാൻ ഒരു കാര്യം പറയട്ടെ.. നിനക്ക് വിഷമം ഉണ്ടാവരുത്. അന്നത്തോടെ എനിക്ക് ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ വല്ലാത്ത കുറ്റബോധം അനുഭവപ്പെട്ടു. ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ലെങ്കിൽ പോലും ഇപ്പോഴും അതെന്നെ വല്ലാതെ വേട്ടയാടുന്നു. നിന്നെ കാണുമ്പോൾ ആദ്യം ആ രാത്രിയിലെ അവിവേകമാണ് എന്റെ മനസിലേക്ക് വരുന്നത്. അതാണ് പിന്നെ ഞാൻ അത് സംസാരിക്കാതിരുന്നത്. നീ അത് പറയരുതേയെന്ന് ഞാൻ ആശിക്കും. എന്തോ ഭാഗ്യം ഇത്രയും നാൾ നീ അതേക്കുറിച്ചു ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. ഒരുപാട് നന്ദിയുണ്ട്. കഴിഞ്ഞ മാസം നീ ചോദിച്ചില്ല എന്താ എന്റെ പ്രശ്‌നമെന്ന്, ഇതായിരുന്നു. ആര്യൻ.. നമുക്കിത് ഇനി തുടരേണ്ടതില്ല, എന്നെയിത് കാലാകാലം വേട്ടയാടും. കൂടാതെ നമ്മുടെ പ്രായ വ്യത്യാസം ഒരു പ്രശ്നം തന്നെയാണ്.." അവളുടെ സംസാരത്തിന് കണ്ണുനീരിന്റെ ഉപ്പു രുചി ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെന്ന് എനിക്ക് മനസിലായി. അവളെ പൂർണമാക്കാൻ അനുവദിക്കാതെ ഞാൻ തിരഞ്ഞു നടന്നു. 

"കഴിഞ്ഞോ നിന്റെ പുരാണം. എടൊ വിവരദോഷി നിഷ്കളങ്ക… നിനക്ക് അവളെ മനസിലായില്ലേ.. അവള് നിന്നെ ഉപയോഗിക്കുകയായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഒരുപാട് പേരുണ്ടെന്നാണ് പലരും പറഞ്ഞു കേട്ടത്. നീ ഈ പറഞ്ഞ കഥകൾ വേറെ പലർക്കും പറയാനുണ്ടാവും. പലരും മാനക്കേട് കൊണ്ട് പറയാത്തതാണ്. ആരും അറിയാതെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതിന് അവൾ മിടുക്കിയാണ്. ഞാനൊന്നും പറയുന്നില്ല. ഒരിക്കൽ നിന്നോട് ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ അവളുടെ കൂട്ട് വേണ്ടെന്ന്. നീ കേട്ടില്ല, അന്നെനിക്ക് ആരോ പറഞ്ഞതിന്റെ സംശയം മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ഇന്നത് ഉറപ്പായി. നിന്റെ കന്യകത്വം നഷ്ടപ്പെട്ടില്ലല്ലോ ഭാഗ്യം എന്നു കരുത് ചെക്കാ".  അവളുടെ വർഷക്കാരനായ ഒരു മലയാളി ആയിരുന്നു അവൻ. ഹോസ്റ്റലിൽ വച്ചുള്ള പരിചയത്തിൽ മലയാളിയോടുള്ള അടുപ്പം. അവൻ എന്നെ കുറെ ഉപദേശിച്ചു. വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം അവിചാരിതമായി കണ്ടുമുട്ടിയപ്പോഴുള്ള സംഭാഷണമായിരുന്നു ഇങ്ങനെ എത്തിച്ചേർന്നത്.

ആ സംസാരത്തിന് ശേഷം അവളെപ്പറ്റി ഓർമ വന്നപ്പോൾ ഞാൻ വീണ്ടും അവൾക്ക് സന്ദേശങ്ങൾ അയച്ചു തുടങ്ങി. അവൾക്കത് ആശ്ചര്യമായിരുന്നു. എന്നാലും ആദ്യമാദ്യം ഞാൻ അവളെ കുറ്റം പറഞ്ഞും മോശമായി സംസാരിച്ചും ഒരുപാട് ശല്യപ്പെടുത്തി. പക്ഷെ അവളത് പ്രശ്നമാക്കിയില്ല, കാരണം ഞാൻ പറയാതെ പോയ എന്റെ വിഷമവും ദേഷ്യവുമാണ് ഈ തീർക്കുന്നതെന്നു അവൾ മനസിലാക്കിയിരുന്നു. അതിനാൽ അവളതിനെല്ലാം മൗന ശ്രോതാവായി. എന്നാൽ ചില വിഷയങ്ങൾ പറയുമ്പോൾ അവൾ എതിർത്തും അല്ലാതെയും സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി. പോക പോകെ ഞാൻ എന്റെ സംസാരത്തിലേക്ക് പുതുമ ചേർത്തു. പഴയ കഥകൾ വിസ്മരിച്ചു കൊണ്ട് പുതിയ വിഷയങ്ങളിലൂടെ സഞ്ചരിച്ചു. പഴയ സൗഹൃദം വിദൂര വിനിമയത്തിലൂടെ തിരിച്ചെടുത്തു. ഇപ്പോഴവൾക്ക് ആ രാത്രിയുടെ ഭയമില്ല. അവളെ വേവലാതിപ്പെടുത്തുന്ന യാതൊന്നുമില്ല. ഞാൻ എഴുത്തു തുടങ്ങിയ കാര്യം അവളെ അറിയിച്ചു. ഒരുപാട് എഴുതാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരാളെന്ന നിലയിൽ പല വിഷയങ്ങളും അവളുമായി ചർച്ച ചെയ്ത് പുസ്തകമായി പുറത്തിറക്കി. ആത്മ ബന്ധം വീണ്ടും ഉടലെടുത്ത കാലമായിരുന്നു അത്. അങ്ങനെ

മാസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഈ തീവണ്ടി യാത്രയിലേക്ക് എത്തിപ്പെടുന്നതിനു സവിശേഷമായൊരു ലക്ഷ്യം കൂടെ ഞാൻ കണ്ടിരുന്നു. പണ്ടൊരിക്കൽ സാധിക്കാതെ പോയത് ഈ യാത്രയിൽ എനിക്ക് നേടേണ്ടതായുണ്ട്. അതിനു ഞാൻ വിദഗ്ദമായൊരു പദ്ധതി ആസൂത്രണം ചെയ്തുവെച്ചു. ആ കഥയും ഞാനവളുമായി ചർച്ച ചെയ്തു. എന്നാൽ എനിക്കത് അനുഭവത്തിലൂടെ അറിയണമെന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ അവളാണ് ഇങ്ങനെയൊരു യാത്ര നിർദേശിച്ചത്. ഞാൻ അതിൽ സന്തുഷ്ടനായിരുന്നു. ആ കഥ ഈ തീവണ്ടിയിൽ ആരംഭിക്കുന്നു. അതിന്റെ അവസാന നിമിഷങ്ങളിലേക്കാണ് ഈ തീവണ്ടി ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്.

തുടരും………...

വര: ആനന്ദ് ശ്രീധരം

ടൂൾ: Adobe draw illustrator

നിങ്ങൾക്ക് ഈ ഭാഗം ഇഷ്ടമായെങ്കിൽ തുടർഭാഗങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുക.  അഭിപ്രായങ്ങൾ താഴെയുള്ള കമെന്റ് ബോക്സിൽ നിക്ഷേപിച്ചുവെന്നു ഉറപ്പുവരുത്തുക. അഭിപ്രായങ്ങളും നിർദേശങ്ങളും അവശ്യ സർവീസ് ആണ്.